Ciclo Otto
O Ciclo de Otto é un ciclo termodinámico, que idealiza o funcionamento de motores de combustión interna con ignición por faísca. Foi definido por Beau de Rochas e aplicado con logro polo enxeñeiro alemán Nikolaus Otto en 1876, e posteriormente por Étienne Lenoir e Rudolf Diesel.
Este ciclo caracterízase porque a adición de calor se produce a "volume constante" a diferenza do ciclo Diesel onde se fai a "presión constante".
Fases
[editar | editar a fonte]- Compresión 1-2 isentrópica
- Adición de Calor 2-3 a volume constante
- Expansión 3-4 isentrópica
- Renovación 4-1 isóbara (presión constante)
Tipos
[editar | editar a fonte]O ciclo Otto pódese aplicar tanto en motores de dous tempos (motores pequenos: ciclomotores, pequenos xeradores...) como en motores de catro tempos (a maioría dos motores de gasolina en vehículos)
